Balaca qızdan Prezidentə məktub

Kubra Məhərrəmova yazır...

Salam, müzəffər Ali Baş Komandan!

Bu gün sizin doğum gününüzdür, 63 yaşınız tamam olur. Siz bu illər ərzində bizim, xalqımızın ən böyük probleminin həllinə nail olmuşunuz, bizi öz doğma yurd-yuvamıza qovuşdurmusunuz, 30 illik işğala son qoymuşunuz.

Çox vaxt sosial şəbəkələrdə sizin çıxışlarınızın videoları qarşıma çıxır. Bu qısa videoları isə adi vətəndaşlar kəsib-düzəldib yerləşdirirlər sosial şəbəkələrə.

Bu isə o deməkdir siz daim xalqı maraqlandıran məsələlərə toxunursunuz, onların mənafeyini əks etdirən çıxışlar edirsiniz və onlar da sevgilərini sizə bu formada göstərirlər.

Mənim ən sevdiklərimdən biri isə bu çıxışınızdır: "Endir o bayrağı dirəkdən, bük, qoy cibinə, get başqa ölkənin tərkibində yaşa".

Bu ifadəni siz Ağdam rayonunun işğaldan azad olunması münasibətilə xalqa müraciətinizdə demişdiniz.

Dediyiniz hər kəlmə ürəyimizə yağ kimi yayılırdı. Ümumiyyətlə, 2020-ci il hamımız üçün çətin il oldu və bu çətin günlər öz bəhrəsini verdi, biz zəfərə qovuşduq, qələbə qazandıq.

Yadımdadır, 44 günlük Vətən müharibəsinin hər gününü nigaran, sevinc, qürur, fəxr hissi ilə yaşadıq. Hər dəfə sizin sosial şəbəkələrdə yazdığınız paylaşımları oxuyanda əl-ayağımız əsirdi. Televiziyada çıxışlarınıza baxanda üzünüzdəki əzmkarlıq, qələbə əzmi bizi də ruhlandırırdı. Bu dəfə olacaq, mütləq olacaq deyirdik.

Heç vaxt unutmadığım məqam isə 44 günlük mübarizə içində sentyabrın 30-zu sizin, hərbi hospitala gedib döyüşdə yaralanan zabit və əsgərlərlə görüşünüz idi. Elə çıxışınızı da, çox səmimi ifadə ilə başlamışdınız: "Allah şəfa versin. Əziz uşaqlar, siz Vətən uğrunda gedən döyüşlərdə müxtəlif xəsarətlər almısınız, yaralanmısınız. Həkimlər sizə yaxşı baxırlar. Əminəm, həkimlər əllərindən gələni edəcəklər ki, siz tezliklə sağalıb normal həyata qayıdasınız".

Görüşdən sonra Birinci vitse-prezident Mehriban xanım da döyüşçülərimizi görüb hisslərinə hakim kəsilə bilməmişdi. Kövrəlib ağlamışdı. Bir ana kimi, bir bacı kimi dərdlərinə şərik olmuşdu.

Amma bütün bu emosiyaların, ağrı-acının içində sizin nələri götür-qoy etdiyinizi, nəyi necə həll etdiyinizi, bu böyüklükdə məsuliyyəti necə daşıdığınızı bu gün daha yaxşı anlayıram.

Mən uşaq olanda xalq olaraq böyük depressiya içində idik. Bunu hər yerdə görürdüm. "Qara yanvar", Xocalı faciəsi, bitib-tükənməyən ağrı-acılar... və ortalıqda gəzən ifadə "yiyəmiz yoxdur"...

Bu ifadə həmişə məni çox sarsıdıb, niyə bizim yiyəmiz yoxdur ki? Nədir yiyəli olmaq?

Sən demə böyüyümüz, güvənəcəyimiz, etibar edəcəyimiz bir rəhbərimiz yoxdur demək imiş.

Bu gün hər şey dəyişib. Elə bil o qaranlıq Azərbaycan heç olmamışdı, elə bil o dəhşət və vəhşətlər heç yaşanmamışdı.

Bu gün başqa bir reallıq içindəyik.

Qalibik, alnımız açıqdır, xarici ölkələrə gedəndə adama indi bir başqa cür baxırlar, bir başqa cür salam verirlər.

Elə bil geyim də əynimizə daha yaxşı oturur. Elə güzgüdə də daha yaxşı görünürük.

Sən demə bunun üçün 30 il zaman və nəyin nə vaxt lazım olduğunu bilən bir rəhbər lazım imiş.

Cənab Prezident, çox şey yazmaq olar, çox şey demək olar. Amma bu gün sizə uzun ömür və cansağlığı arzu edirəm. Arzu edirəm ki, bundan sonra heç vaxt müharibə olmasın, ölkəmiz sizin rəhbərliyiniz altında firavan, xalqımız daim xoşbəxt olsun.

Sizə həmişə qalib, güclü və qüdrətli olmağı arzu edirəm.

Bu məktubu sizə qaranlıq Azərbaycandan işıqlı Azərbaycana çıxan adi bir vətəndaş yazdı. Bir vaxt evindən küçəyə çıxmağa qorxan balaca qız.