Bu dünyada sevgi var...

Qan Turalı yazır...

Görkəmli fransalı şair Luis Araqonun "Xoşbəxt sevgi yoxdur ki, bu xaraba dünyada..." şeiri 14 Fevral günü üçün qəribə səslənə bilər. Şeirin son bəndi belədir:

Bundan sonra ta çətin öyrənək yaşamağı,

Qoy qəlbimiz ağlasın səhərdən axşamadək.

Ağrısız başa gəlmir nəğmənin doğulmağı,

Əgər ocaq sönürsə, közərtməyə ah gərək,

Gitaranın naləsi çatsın gərək imdada,

Xoşbəxt sevgi yoxdur ki, bu xaraba dünyada...

Qismətin tərcüməsində bu şeiri oxuyarkən insan həmişə dərin xəyallara, düşüncələrə dalır. Bu düşüncələri bəlkə də ən çox 14 fevralda ifadə etmək, ictimailəşdirmək lazımdır.

Bu gün bir çox insan "Sevgililər günü"nün kapitalizmin oyunu hesab edərək ona barmaqarası yanaşır. Doğrudan da kapitalizm bir çox yerlərə olduğu kimi bura da sirayət edir. Ancaq başqa cür mümkündürmü? Kapitalizmin təbiəti belədir. O sərmayə olan hər yerə nüfuz etməyi bacarır. Din belə öz tacirlərini, kapitalistlərini yaratmırmı? Ya da təhsil və səhiyyə də tamamilə kapitalistləşməyibmi?

Bu il ABŞ-də "Sevgililər günü" iqtisadiyyatının 27.5 milyard dollar təşkil edəcəyi proqnozlaşdırılır. Bu, ötən ilin rəqəmindən artıqdır. Keçən il bu rəqəm 25.8 milyard dollar təşkil edirdi. Bu vəsait əsas etibarı ilə zinət əşyalarına, restoranlara, şirniyyat və güllərə xərclənir. Qeyd olunan məbləği bütün ABŞ vətəndaşlarına böldükdə isə 181 dollar edir. Burdan da göründüyü kimi bir çox sektor üçün "Sevgililər günü" son dərəcə mühüm əhəmiyyət daşıyır.

Ancaq bütün bu rəqəmlərə, dünya iqtisadiyyatının gedişatına, kapitalizmin cürbəcür marketinq oyunlarına, medianın həmlələrinə baxmayaraq bəşəriyyətin sevgiyə ehtiyacı var. "Yüz ilin tənhalığı" romanında bütün qəsəbə dəhşətli yuxusuzluq bəlasına yoluxur, ardınca isə yaddaşsızlıq başlayır. Əşyaları unutmamaq üçün onların üstünə adlarını yazıb qoyurlar. Bir də yazırlar ki, dünyada Tanrı var. O romandakı kimi, bu dünyada sevginin var olduğunu da insanlara xatırlatmaq gərəkdir. Bu günün bəşəriyyət üçün ən böyük əhəmiyyəti də budur.

Təəssüf ki, dövrümüz, virtual dünya insanları getdikcə mexanikləşdirir. Real dünyada qopub virtual aləmin saxta, yalançı dünyasına köçürük. Orada süni təsəllilər, xoşbəxtliklər axtarırıq. Səid Faiqin məşhur, uzun illər əvvəl yazdığı hekayəsində dediyi kimi - artıq heç kim başqasının üzünü bircə anlıq görmək üçün skamyalarda oturub gözləmir.

Artıq əvvəlki sevgi filmləri də yoxdur. "Her" filmində bir insan süni intellektə aşiq olur. İnsanlar artıq "Chat GPT" ilə dərdləşir, onunla ünsiyyət qururlar. Bəzən ən yaxın dostlar arasında belə ünsiyyət ancaq bir-birlərinə linklər göndərməklə mümkün olur. Qadın evdə bir telefonu alır əlinə, kişi o birisini. Uşağın da öz planşeti var. Beləcə ömür davam keçir.

Ancaq bütün bu gerçəklik bizi öz təbiətimizə, öz ruhumuza yadlaşdıra, özgələşdirə bilməz. İnsan sosial varlıq olduğu qədər də mənəvi varlıqdır. Ona görə də hədiyyələşərkən belə sevginin fərqinə varmaq lazımdır, sevmək lazımdır. Sevgi ən insani hisslərdən biridir, bəlkə də ən insani hissdir. Bizi bir bəşər övladı kimi var edən şeylərdən biridir sevgi. Bizim sevgiyə ehtiyacımız var. Təkcə, qarşı cinsə yox, eləcə də başqa insanlara, heyvanlara, təbiətə, incəsənətə, Tanrıya... Sevgi ruhun ucalığıdır.

Füzulinin də dediyi kimi:

Eşqdir aləmdə hər nə var,

Elm bir qeylü-qal imiş ancaq...