16 fevral, 2017 / 14:58 34663

Mavi beretli qəhrəman: Aprel şəhidinin həyat dastanı – FOTO

Vətəni qibləgah edən şəhidlər

Məhəbbət dünyaya gələn günü - 1993-cü il dekabrln 16-sı atasının əziz qohumu Əlibala Şirinovun şəhid olmasının 40-cı günü idi. Ermənilərin Qarabağda, tarixi torpaqlarımızı zəbt etdikləri ərazilərin bu üzündəki cəbhəyanı rayon və kəndlərdə hamı bir yumruq kimi birləşmişdi. Gücü çatan, qolunda qüvvət, ürəyində təpər və qeyrət olan hər kəs cəbhəyə könüllü döyüşməyə gedirdi. Beyləqanın Dünyamalılar kəndinin cavanları, igidləri də o sırada idilər.

Həmin döyüşlərdə Dünyamalılar kəndi vətən uğrunda 23 şəhid vermişdi. O gündən bu günə kimi kənd sakinləri 24-25 ildir gözləyirdilər. Gözləyirdilər ki, uğrunda qan tökdükləri tarixi torpaqlar geri alınacaq. Gözləyə-gözləyə həmin illərdə doğulan oğulları döyüş meydanında əsgər yaşına çatdırdılar. Ataların qisasını oğullara qoydular.

O döyüşə hazırlaşan cəsurlardan biri də Ədalətin oğlu Məhəbbət Mirzəyev idi. Hələ təhsil aldığı məktəbdə də fəal şagird kimi seçilər, “Şahinlər”, “Cəsurlar” hərbi oyunlarında həvəslə iştirak edər, birincilər sırasında olardı. Ən böyük arzusu isə hərbçi olmaq idi. Cəmşid Naxçıvanski adına məktəbə qəbul olunmaq istəsə də, bu baş tutmamışdı.

2012-ci ilin iyul ayında hərbi xidmətə yollanıb vətən qarşısında borcunu verməyə tələsmişdi. 2014-cü ilin yanvar ayında hərbi xidməti başa vursa da, uşaqlığından könül verdiyi peşənin ardınca düşərək Beyləqan rayonundakı N saylı hərbi hissədə qalıb, müddətdən artıq hərbi qulluqçu kimi işləməyə üstünlük verdi. Onun cəsarəti, hərbi tapşırıqları yerinə yetirmək üslubu hərbi hissə komandirlərinin də diqqətindən yayınmırdı.

Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin hərbi kursunu da müvəffəqiyyətlə başa vurandan sonra əksəriyyət həmkarlarının içərisindən onu və dostu Elvini seçərək 2015-ci ildə avqust ayının 18-də Çin Xalq Respublikasının Quançuhau şəhərinə xüsusi təlimə yola saldılar. Burada atıcı-snayperçi peşəsinin və hərbin bütün sirlərinə daha da dərindən yiyələndi. Məhəbbət Mirzəyev həm də uşu idman növünə də dərindən bələd idi. Hətta çinli və digər 96 iştirakçı dövlətin hərbi öyrəncilərinin qarşısında öz gücünü və bacarığını nümayiş etdirəndən sonra uşu idman növünün vətənində ikinci yerin sahibi oldu.

Çinə səfər etmək, burada hərbin sirlərinə yiyələnmək Məhəbbəti çox dəyişdirmişdi. Bilirdi ki, indi ən güclüdür. Həm də bu gücü məntiqə əsaslanmşdı. Bilirdi ki, Azərbaycanda, torpaqları işğal altında olan vətəndə ona çox ehtiyac var, fikirləşirdi ki, kursu bitirib Vətənə qayıdandan sonra mütləq biliklərini hərbçilərimizə öyrədəcək.

2016-cı ildə yanvarın 21-də atası onu Heydər Əliyev adına Hava Limanında qarşıladı. Məhəbbət dərsini öyrənib gəlmişdi. Atası Ələkbər kişi könlündə min bir sevinclə oğlunun boy-buxununa baxdı. Məhəbbəti özünə həm qardaş, həm dost bilirdi. Qəlbi fərəhlə doldu, Vətəni qoruyacaq, ona dayaq duracaq oğlu Çindən gəlmişdi:

Qardaşım Çindən gəlir,

Çindən seçimdən gəlir.

Əlində ehtiyatı

Bəylər içindən gəlir.

Ələkbər Mirzəyev deyir ki, oğlunu elə Bakıda qarşılayıb, orada qoyub, evə qayıtdı. Gəlib oğlu Raufa, qızı Şəmizəyə, həyat yoldaşı Pərvanəyə, qardaş-bacısına, qohum-qonşuya Məhəbbətin salamını çatdırdı. Bir də ki, hər qohuma aldığı sovqatı gətirdi. Hamının könlünü-gözünü görmüşdü. Hər doğmanın bir payı var idi bağlamada.

Atası ilə görüşüb ayrılandan sonra Məhəbbət aid olduğu hərbi hissəyə gedib öyrəndiyi dərslər haqqında komandirlərinə məlumat verdi. Məxsus olduğu bölüyün xüsusi tapşırıq və təlimlərinə yollandı. Yalnız mart ayında ona verlən məzuniyyətə uyğun olaraq doğmaları ilə görüşə gəldi. Uzun ayrılıqdan sonra gəlib qohum-əqraba, doğmalarıyla görüşmək, Çində gördüklərindən danışmaq üçün ürəyi atlanırdı. Bir az da forslanırdı elə bil... Axı indiyə qədər nə kəndlərindən, nə də Beyləqandan Çinə oxumağa gedən hərbçiləri olmuşdu. İndi bir mahal, bir el onunla fəxr edəcəkdi.

Ən çox anası üçün darıxmışdı. Anası Pərvanə oğlunun boyuna baxıb sevindi, arzuları ürəyində ləpələndi. Oğlunun boynunu qucaqlayıb qara saçlarını əlləri ilə övkələdi, ətrini ürəyinə çəkdi. Bütün analar uzaqdan gələn oğulları üçün belə darıxırlar. Onları ürəklərinə sıxıb, qoxusunu ciyələrinə çəkirlər. Ancaq qəlbinin içərisində sıxıntı var idi. Hərdən könlündə elə bil kiçik zəlzələ olurdu. Bilmirdi nədəndir. 10 gün ərzində oğlunun sevdiyi yeməkləri bişirib yedirdi, qulluğunda dayandı.

Elə həmin günlər indi qazandığı uğurun sevincini valideynlərinə danışarkən Məhəbbət dedi:

“Gördünüz ki, mən Vətənə, torpağa məxsusam. Çində oxumaq necə karıma gəldi”.

Həmin söhbət zamanı 8-ci sinfi bitirib Cəmşid Naxçıvanski adına hərbi liseyə sənəd verərkən qarşılaşdığı haqsızlığı da xatırladı. Dedi ki, “mən uşaq olanda, ayağımın altını düz yazan, məni hərbiyə layiq görməyən o yalançı hərbi həkimlər, görəsən, indi məni görsələr neyləyərlər. Ay ana, niyə belə bizim gənclərimizi, balalarımızı öz xeyirlərinə görə sındırırlar, Vətənin deyil, öz mənafelərini güdürlər...”.

Martın 28-i isə yol çantasını yığıb-yığışdıran Məhəbbət kiçik qardaşı Raufun və dayısı qızlarının yanında belə bir söz işlədir: - Mən elə işlər görəcəm ki, 100 il bundan sonra da heç kim unutmayacaq. Siz də unutmayın ki, uzun, mənasız ömür yaşamaq insana hörmət gətirmir, mənalı ömür sürmək lazımdır. Unutmayın ki, torpaq suyla qarışanda palçıq olur, qanla qarışanda Vətən.

Məhəbbəti yola salandan 4 gün sonra aprel döyüşlərinin xəbəri yayıldı.

Atası Ələkbər Mirzəyev:

- Ümumiyyətlə, mən heç inana bilməzdim ki, oğlum şəhid ola bilər. Hansı ata oğlunun yoxluğu haqqında düşünür ki... Müharibənin başlanması xəbəri çıxandan sonra onların yerləşdiyi hərbi hissəyə getdim. 2 gün orada gözlədim. Bir polkovnik dostu dedi ki, onlar mühüm əməliyyat keçirirlər, ərazidədirlər. Nə zaman gələcəyini deyə bilməz. 2 gün hərbi hissənin ətrafında qardaşım Aydınla qarovul çəkdim. Bakı ilə Beyləqan arasında qaldıq. Ayın 11-i gecə bir tanış hərbçi dedi ki, Tərtərə gedin. Getdim uşağı Peyğəmbər deyilən məsciddən götürdüm. Orada bildim ki, Talış yüksəkliyi uğrunda gedən döyüşlərdə həlak olub.

Onlara təlimat gəlib ki, qarşıda yaralı hərbçilərimiz var, Məhəbbət də atılıb irəli, qabağa gedəndə görüb ki, indi Bakıdakı Şəhidlər xiyabanında uyuyan polkovnik Murad Mirzəyev yaralıdır, onu ərazidən çıxaranda oğlum vurulub və həlak olub. Onun nəşini neytral zonadan götürəndə əlində partlamamış qumbara olub. Yəqin açıb qoyub ki, düşmənə rast gəlsə, özünü partlatsın. Mənim oğlum, düşmənə elə-belə can verməzdi. Yəqin yaralı olub, yarasın bağlaya bilməyib, fikirləşib ki, bəlkə düşmən keçər bu tərəfə... Ancaq onlar elə döyüşdülər, elə qəhrəmanlıq göstərdilər ki, düşmən bu səmtə dönüb baxa da bilmədi. 1 həftə gözləyəndən sonra, oğlumun cansız bədənini Beyləqana ata-baba yurduna Dünyamalılar kəndinə gətirdim... Aprelin 11-də kəndimizdən qəbiristanlığa qədər 6 kilometr yolu böyüklü-kiçikli hamılıqla oğlumu çiyinlərdə apardılar. Neyləyə bilərəm, görünür, qismət beləymiş...

Anası Pərvanə deyir ki, hələ də inana bilmir, 10 aydan artıqdır ki, hələ də oğul yolu gözləyir... Fikirləşir ki, bəlkə yalan ola, bəlkə dəyişik düşüb, bəlkə tabutda gələn onun oğlu deyilmiş, bəlkə möcüzə baş verəcək. Möcüzə gözləyir şəhid anası:

- Martın 15-i son çərşənbədə onu yola salanda dedim ki, oğul tez qayıt gəl, payızda sənin toyunu edək. Sevdiyi qız var idi. Məhəbbət yaşında oğlanlara xonça aparmaq, onlara toy eləmək lazım idi. Fələk bizə elə bir toy çaldırdı ki... Kimsəyə arzulamıram. Keçən dəfə dostları gəlmişdi yenə... Deyirlər ki, oğul var evdən gedər, oğul var eldən gedər, Məhəbbət dövlətdən getdi. Dövlətimizin gələcəyi idi, gərəyi idi... Deyirlər ki, həmin döyüşlər başlananda Məhəbbət bir ayrı cür sevinirmiş. Yəqin bilirdi ki, Çində öyrəndiyi fəndlərlə düşmənin burnunu ovacaq. Oğlumun çiçəyi burnunda, arzuları qəlbində soldu. Qardaşı Raufun üzünə baxa bilmirəm. Öldüyüm günə qədər Məhəbbəti gözləyəcəyəm...

Oğlum, oğlum xan oğlum,

Qıyqacı baxan oğlum.

Deyirdim, tez böyü, başa çat,

Aparım nişan oğlum...

Rauf böyük qardaşı Məhəbbətdən yadigar qalan əşyaları sevə-sevə bir-bir bizə göstərdi. Bu cansız, dilsiz yadigar əşyaların içərisində onun diplomları, tərifnamələri, Çindən alıb gətirdiyi müxtəlif fiqurlar da var. Çindən daha çox fil fiqurları gətirib. Deyirlər fillər evə uğur gətirir, xoş xəbərin nişanəsidir. Məhəbbətin əşyaları bu dəfə ona uğur gətirmədi. Hər işi daşdan keçən qəhrəman daşlı-qayalı yollarla zirvələrə təzəcə ucalmağa başlamışdı. Lakin... uğur zirvəsinin Şəhidlik məqamına yüksəldi. Ana-atasının arzuladığı gələcəyi qurmağa fələk imkan vermədi. Anası Pərvanənin gözünü yollarda qoydu. Onsuz da hərbçi peşəsini seçdiyi gündən anasının gözləri yollardan yığılmırdı... Lakin onda hələ gəlməyinə, qayıtmağına ümidi var idi. İndi isə ümidsiz gözləyir...

Sonuncu ümidini itirsə də, ana yenə ümid edir ki, sevib boyunu oxşadığı, “Ana” çağıranda, “Can ana” dediyi oğlunun səsini eşidəcək...

Məhəbbət artıq uzaq bir yolçuluğa çıxıb, Türk oğullarının Vətən torpağını əziz tutanların heç birindən geri qalmadı. Təki Vətən sağ olsun, təki torpaq alınsın deyib, düşmən üzərinə çəkinmədən, qorxmadan atıldı. Savaşın ən ağır anında döyüşçü dostlarının harayına çatdı. Başının üstündən yağış kimi güllələr yağa, sən də qorxmadan döyüşə atılasan ki, qarşıda dostlarım, komandirlərim var.

O aprel döyüşlərində həlak olan və döyüşən bütün oğullarımız belə qəhrəman idi. Belə qəhrəmanlıq göstərdilər. Ölümün gözünə dik baxdılar. Qoy Azərbaycan, bütün dünya eşitsin ki, aprel döyüşlərində Vətənimizi hörmətə mindirən, xəcalət tərini alnımızdan silən o şəhidlərin, o qazilərin hamısı QƏHRƏMANDIRLAR! Biz unutmayacağıq. Unudanlar isə bizdən deyil!